Witte jassensyndroom

Vanmorgen heb ik mijn controle bij de verloskundige weer gehad. Altijd prettig en worden er vervelende en leuke dingen gecontroleerd. Echt vervelend vind ik bloeddruk meten. Gezien mijn voorgeschiedenis blijft dit voor mij een stressfactor en tja dan wil het nog wel eens hoger uitvallen. Volgens mijn verloskundige is dit het zgn. witten jassen syndroom (die ze niet aanhad). Afijn, gemeten moet het toch, dus ik probeerde me zoveel mogelijk te ontspannen. Mijn bloeddruk was gewoon uitstekend: 110/70. Een mooie bloeddruk en ik teken ervoor dit tot aan het einde te houden. Alles was verder prima in orde. In gewicht kom ik ook nog niet veel aan (nu in totaal 7 kilo, mooi gemiddeld) en beebje was heerlijk rumoerig. Ze liet me zelfs met mijn handen goed voelen waar het hoofdje zat. Haar reactie was een flinke trap. Ze laat zich in elk geval niet op de kop zitten! Afijn, binnen 10 minuten stond ik weer buiten en laten we vooral hopen dat alle controles zo blijven. Een weekje overtijd gaan vind ik zelfs geen probleem. De geboortedatum van 29 juni zal wel erg leuk zijn. Dezelfde geboortedatum als mijn opa............

Fruit of........

Dat Esther nou niet bepaald een gemakkelijke eter is, is inmiddels wel bekend. Onze verwoede pogingen om haar gezond (en lekker) te laten eten liepen steevast op een drama uit. Een drama maken we er inmiddels al lang niet meer van. Ze kan heel goed zelf bepalen wat ze wel en niet eet en vooral hoeveel. Er gaan dus ook dagen voorbij waarop ze een warme maaltijd nauwelijks aanraakt. En groente al helemaal niet. Spaghetti gaat er dan wel weer in.
Boterhammen zijn topfavoriet. Bruin brood welteverstaan en het liefst met een dikke plak (oude) kaas of Nutella. Jaja, ze weet wel wat ze lekker vindt.
Voor fruit haalde ze haar neus ook op. Ja, haalde, want de laatste dagen verbaast ze vriend en vijand. Een bakje met een stukjes geschilde appel gaat erin als koek en als David niet snel genoeg is, gaat ze doodleuk verder met zijn bakje.
Zorgen maken doen we ons dus niet meer. We hebben er wel vertrouwen in dat het goed gaat komen en dat warme eten komt dan ook nog wel, want om nu 7 dagen van de week spaghetti te eten.......

Smurfmania

Een smurf is klein, drie appels hoog, blauw van kleur, draagt een witte broek met uitfloepend staartje en een slappe witte puntmuts. En.....ze kunnen door een waterkraan!
Albert Heijn heeft nu de smurfenactie, waarbij je voor iedere 15 euro aan boodschappen een plastic smurfenpoppetje krijgt. Ze zijn leuk, wel snel kapot, maar David is ze toch aan het verzamelen. Enne, kapot zijn ze hier gelukkig nog niet.
Er is heel wat te doen rondom die smurfen (alsof het wereldnieuws is). Een jongetje is weggestuurd bij de ingang van een AH filiaal omdat hij iedere klant om smurfen vroeg. Op marktplaats vindt een ware ruilhandel plaats en dat ze snel stuk gaan, wat ook wel hot. Zelfs de website: geenstijl.nl hebben ze gehaald. En dat wil wat zeggen.
Afijn, David vindt het leuk en is er blij mee. Wie nog wat smurfen heeft.....hier is een jongetje die je er graag van wil verlossen!

Zutphen, here I come!

Na drie maanden uit de roulatie te zijn geweest, heb ik begin januari mijn werk weer opgepakt. Ik moet zeggen, het gaat beter dan ik had verwacht. De dingen waar ik tegenaan liep kan ik gemakkelijker van me afzetten en er zijn gelukkig binnen onze afdeling ook wezenlijk wat dingen veranderd. Waren we voorheen vier individuutjes die vrij los van elkaar hun werk deden. Nu zijn we toch hard op weg om een eenheid te smeden. Regelmatig en goed overleg draagt daar aan bij, maar zeker ook een vaste werkplek op één locatie doet veel goed. Vorig jaar pendelde ik veel op en neer tussen mijn twee werkplekken in Doetinchem en Terborg. Na mijn ziekteperiode is geregeld dat ik een vaste plek in Terborg had. Toch was het niet echt de bedoeling dat de afdeling Communicatie daar gehuisvest zou zijn. We kregen het verzoek te zoeken naar een alternatief. Lang zoeken en erover nadenken hoefden we niet. Op het centrale kantoor in Zutphen (in het ziekenhuis Spittaal) was ruimte over. Dit voorstel hebben we ingediend. Of het gehonoreerd werd....dat was telkens maar afwachten. Totdat ik vorige week dinsdagochtend het kantoor binnenkwam en er verhuisdozen stonden. "Goed he", was de reactie van mijn collega's. "We verhuizen morgen!" Soms kunnen dingen ineens heel snel gaan. Die ervaring heb ik wel vaker gehad. Afijn, woensdag heb ik samen met een collega de ruimte ingericht, aangekleed en dozen uitgepakt. Donderdag hadden we nog diverse overleggen en een goed moment om afscheid te nemen in Terborg.
Morgen begin ik dan officieel in Zutphen. Heerlijk. Na bijna negen jaar heen en weer gereisd te hebben naar Doetinchem en omstreken, werk ik nu op een kwartier reizen van huis (Even snel voorbijgaan aan het oponthoud bij de brug bij Eefde). Een ongekende luxe en biedt ook nog de mogelijkheid om een keer de fiets te pakken (15 km is goed te doen). Per slot gaat half schoolgaand Epse op de fiets naar scholen in Zutphen

20-weken echo

Mijn derde zwangerschap verloopt tot nu toe zeer voorspoedig. Stonden de eerste maanden vooral in het teken van misselijkheid en vermoeidheid. Het gaat nu echt stukken beter. Wel wat kleine kwaaltjes, maar dat mag geen naam hebben.
Iedere zwangere krijgt rond 20 weken een echo aangeboden. Dit is een globale algehele check-up van je kindje. Tuurlijk zitten er ook nadelen aan. Je kunt geconfronteerd worden met afwijkingen,maar ze kunnen ook lang niet alles zien. Garanties heb je nooit, maar dat heb je nergens in het leven.
Afgelopen dinsdag hebben wij deze echo gehad. Ik was toen inmiddels 21weken en 3 dagen. Voor zover de echoscopiste alles kon zien, meten en bekijken ziet het er prima uit. Ondanks dat deze echo niet bedoeld is voor geslachtsbepaling (ook hier geen 100% garantie) vragen ze meestal wel of je het wilt weten wanneer het te zien is. Nou bij ons kindje was het zien en we wilden het wel weten. We maken er ook absoluut geen geheim van. Een bepaald gevoel had ik dit keer totaal niet. De laatste dagen dacht ik vooral (en Jos ook) een jongetje. We krijgen er een tweede DOCHTER bij. Toch wel leuk om te weten en kunnen we selectief gaan opruimen en uitzoeken. Heb uiteraard een roze pakje gekocht. David en Esther zijn al in de ban van hun babyzusje en noemen haar inmiddels bij de naam die we voor haar in gedachten hebben. Sssssssst.

Start blog

In de krant van vandaag wordt maandag 21 januari gekenmerkt als de zwartste dag van het jaar. Daarna kan het alleen maar beter worden. Tja het weer is echt om hopeloos van te worden. Ik laat me er echter niet door leiden. Ben naarstig op zoek om nieuwe dingen te doen. Mijn weblog nieuw leven inblazen wilde ik wel, ware het niet dat ik gewoonweg het wachtwoord kwijt ben. Ik kom er gewoon niet meer in. Via een ander kwam ik op blogspot en maak hier een nieuwe en frisse start met It's my life. Nee voor mij geen zwarte dag, maar het opborrelen van nieuwe ideeën. Nu de uitvoering nog.